“Jij bént je hond”, zei iemand tijdens het sparren.
We hadden het over wie je bent en wat je daarmee kunt.

Toen zei ze: “jij bént je hond..”

Ik zei: Huh?? Hoe bedoel je dat?

“ Het beeld klopt. Jij en je hond(en).
Het geeft aan hoe jij in het leven staat.”

Ik moest er even over denken.

Even voelde ik weerstand. Lijk ik op mijn hond?
Dat hoor je vaak, dat baasjes op honden lijken (of andersom).

En natuurlijk. Ze betekenen heel veel voor me.

Wat betekenen ze voor me?


Joy.
Vreugde.
Daarom heet mijn hond “Joy”.

zit ik nog op mn plek -checklist aangevraagd -louter annet- oog voor jouw talent
Joy en ik.

Zij gaf mij -sinds 5 jaar – weer vreugde, na een periode van veel verdriet en verlies.

En daarna gaf ze me nestjes, waarvan Justice (als oproep: “recht doen”) bleef (nu moeder van onze jongste, Jaylinn) en Jessie die terugkwam (en die ik niet weer kon laten gaan). Jessie heb ik vernoemd naar degene die mij erg geinspireerd heeft: Jessie van Loon (businessblogschool).

Ze betekenen voor mij heel veel: leven (in de brouwerij), beweging, onvoorwaardelijke acceptatie/liefde.

Al van kleins af aan stond bovenaan mijn verlanglijst: een hond.

Maar mijn moeder hield niet van hun haren, en er waren toen nog geen labradoodles… En dus kreeg ik geen hond. Wel boeken over honden, met verhalen van honden, die ik verslond. (Niet de honden…maar de boeken).

Gelukkig had onze buurvrouw een hond, Pascha! Even over de sloot springen, en we konden met haar spelen. Wat dagelijks gebeurde.

Maar zelf had ik tot mijn 52e geen hond. Vanwege de lange dagen weg (onregelmatige diensten) zouden ze te lang alleen zijn. Dat wou ik ze niet aandoen.

Tot ik een regelmatige baan kreeg, minder werkte en niet hele dagen weg was (en een paar mensen tussen de middag haar ook nog wilden uitlaten) greep ik de mogelijkheid. Het veranderde mijn leven.

Maar ben ik dan mijn hond?

Het bepaalt natuurlijk mijn dagritme. Zonder honden ging ik niet wandelen. Het is goed voor voldoende beweging.

Ook zijn ze een voorbeeld van rekken en strekken. Mijn osteopaat attendeerde me erop dat voor mijn rug dit heel goed is. We kunnen ook daarin veel leren van de natuur. Dus elke morgen rekken en strekken we onze rug op. Bol en hol….

Ik zie bij hen ook het voorbeeld van de afwisseling tussen rennen en rust. Allebei vol overgave. Ze gaan er volledig in op.

Volledig gefocused op dat wat belangrijk is.

En ze zijn slim. Als ik in gesprek ben met klanten via zoom, liggen ze aan mijn voeten en weten ze dat ik bezig ben en zijn ze stil (behalve als er een te interessant wezen langs loopt…)


Niet iedereen houdt van honden.

Daarom zijn ze in hun eigen ruimte als ik een live sparsessie heb met iemand. Tenzij de klant (1 van) hen er liever bij heeft. Ik ben ook geen hondencoach (hetzelfde idee als paardencoach)

En toch…


Als we wandelen/ of zitten in de natuur geeft het een andere sfeer: ze scharrelen om je heen, kijken af en toe vol verwachting naar je op, halen (of geven) een knuffel of gaan naast je (been) zitten.

Wat wil je nog meer?

Inderdaad. Als ik het zo bekijk, klopt het toch: “Ik bén mijn hond”
Ja en inderdaad: soms net zo uitgelaten…


Zin om een keer met ons mee te lopen?
Te sparren over wie JIJ bent?
Het kan ook op afstand, met oortjes in.

Share
Tweet
Share

Koekje erbij? Ja, ook deze website heeft cookies nodig om te kunnen draaien. Klik op OK of op NEE. Als je geen keuze maakt en op deze website blijft, dan ga je automatisch akkoord met de cookies.