Ik ben Annet Louters, de (nu gepensioeerde) coach met oog voor jou en je talent.

Speciaal voor harde werkers die vooral kijken naar wat anderen nodig hebben en niet zozeer naar waar ze zelf behoefte aan hebben en energie van krijgen.

Dit gaat lang goed, tot je 50 bent en je lijf of je leven je stil zet. Vooral als je merkt dat je eigenlijk minder wil zorgen.

Mijn missie is dan ook: ‘zorgzame types’ laten ont-dekken wie ze zijn, wat ze zelf nodig hebben en nog willen met de 2e helft van hun leven.

Zodat ze
* beter voor zichzelf gaan zorgen,
* gaan leven i.p.v. overleven,
* meer zin ervaren doordat ze doen wat echt wat ze past.

Ik vind dat we veel te weinig van elkaar horen wat onze kwaliteiten zijn. Meestal noemen we alleen wat niet goed is. De rest is ‘gewoon’.

Of we praten elkaar naar de mond, op een onechte, onoprechte manier, vleiend. Terwijl iedereen snakt naar aandachtige waardering, echte erkenning.

Ik coach mijn klanten op mijn eigen ontwapenende manier. Ik combineer nuchterheid en eerlijkheid met spontaniteit en enthousiasme: ik zet je met beide benen op de grond en laat je de muziek in jezelf terugvinden. O ja, en ik ben direct: ik noem man en paard. Want zoals ik al zei, ik houd er niet van elkaar naar de mond te praten.

Weten en doen zijn trouwens 2 verschillende dingen…:) Ik ben graag je stok achter de deur.

Waarom ik je kan helpen beter voor jezelf te zorgen en jezelf te behandelen zoals je een ander behandelt…

Ik ken harde werkers van huis uit, ik hielp al mee toen ik klein was op de boerderij. Geen loos gepraat, maar aanpakken. Aandacht voor alles en iedereen, maar niet voor jezelf.

Van huis uit ben ik verpleegkundige (van 1984 tot eind 2018).

Dat betekent voor mij allereerst: mensen op hun gemak te stellen door gastvrijheid, spontaniteit en humor.

Verder de klinische blik. In één oogopslag zien wat er aan de hand is en wat er moet gebeuren.

Tot slot: de vinger op de zere plek leggen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

Ik begreep pas later dat ik als persoon zo in elkaar zit dat ik pijn bij anderen wil vermijden of verminderen.

De zorg paste daarbij als gegoten. Zou je zeggen.

Maar toch…

Ik bleef zoeken naar de zin van het leven, mijn plek.

Ik had ook behoefte aan meer ruimte voor mijn creativiteit, enthousiasme, belangstelling voor andere gebieden van het leven. Behoefte aan vrijheid en buiten zijn.

Daarom begon ik een eigen onderneming, eerst nog naast een baan in de zorg. Maar fysiek ging dat niet meer. Ik ben mezelf (ook) voorbij gelopen. Ik las de signalen van mijn lijf (ook)niet goed.

En nu wil ik graag anderen helpen beter voor zichzelf te zorgen, vooral degene die dat nu niet goed doen, vooral mentaal. En anders willen. Vrouwen en mannen. Als ze durven. Meestal tegen of in de 50, in hun 2e helft…

Maar in elk geval van die bikkels die al jaren zichzelf voorbij lopen. Die daarom vaak niet eens weten wat ze zelf willen of nodig hebben. Met die mensen heb ik een klik, waarschijnlijk omdat we beiden weten hoe het gaat:

• Omdat mensen zoals wij eigenlijk nooit tijd maken (voor onszelf dan he?)
• Omdat we dat niet hebben geleerd op school (Ik ben van bouwjaar 64…)
• Omdat het vanuit de kerk en/of onze opvoeding thuis zo normaal was om jezelf weg te cijferen voor een ander/ om een ander voorop te stellen.
• Omdat het ook gewoon goed voelt om wat goeds te doen voor een ander.

Het is ook prachtig. Als je er talent voor hebt (dan wil je ook niet anders!) Dan krijg je er energie van. Zorgzaamheid, behulpzaamheid en klantgerichtheid zijn mooie kwaliteiten.

Maar…

Je kunt niet geven wat je zelf niet hebt. Daarom is het belangrijk dat je weet wat je (in huis) hebt. Waar je talent voor hebt.

Het gaat hierbij om emotioneel talent (waar je behoefte aan hebt en zelf energie van krijgt). Ik werk graag met de professionele talentenscan, waarbij je erachter komt wat echt bij je past. En of je dus echt een zorgzaam type bent, of dat je het doet vanwege opvoeding, waardering of omdat je denkt dat het zo hoort.

Ik zelf bleek ook geen echt talent voor zorg te hebben.

Wat anderen over mij zeggen

Een vriendin zei pas nog: “Anderen lopen een bepaald straatje, maar jij ziet alle zijstraten, de mogelijkheden die anderen niet zien.”

En een vroegere collega: ‘Jij maakt opmerkingen, waardoor bij mensen luikjes opengaan.’

Verder noemen anderen als kernwoorden:

* enthousiast * nuchter * puur * eerlijk * spontaan * creatief * betrokken * vriendelijk * transparant * snel van begrip en reactie * snel schakelend * non-conformist * speels * ontwapenend * frisse wind * onderscheidend.

Ik ben er pas een paar jaar geleden achter gekomen dat al dat enthousiasme ook een keerzijde had. Een teveel aan actie en energie leidde er steeds weer toe dat anderen mij ‘onrustig’ vonden. Iets wat ik tot die tijd totaal niet begreep. Maar die opmerkingen, die raakten me wel. Ik voelde me vooral niet begrepen.

‘Zo’n heerlijk dartel veulen’

Tot ik een coachopleiding volgde, naast mijn werk. Een van mijn docenten omschreef me toen als ‘een heerlijk dartel veulen’.

Wat een verschil in lading van die woorden, in de benadering hoe je dingen bekijkt. Dat heeft mij enorm positief geraakt!

Sinds die tijd is het mijn missie om de mooie kanten van mensen naar boven te halen en het ze zelf te laten inzien. Zodat je jezelf op waarde schat en anderen hiervan laat meegenieten. Dat gun ik iedereen.

Gelouterde versie…

Nu dit ‘dartel veulen’ een geblesseerd paard is geworden, zien anderen mij behalve sociaal en vriendelijk nu ook als ‘rustig (!), bedachtzaam, serieus, anders’. Mensen die mij kennen zien mij nog steeds enthousiast maar ‘getekend’, en meer mezelf.

En dat klopt ook wel. Ik ben wars van bijzaken, van prestaties en succes.

Ik ben op zoek naar de kern, de binnenkant – die zich uit in de buitenkant trouwens. Ik richt mij op bezinning, op de wezenlijk dingen in het leven, die er echt toe doen. .

Hier vind je mijn gratis blogartikelen.